Περιπέτεια στον Αμαζόνιο? Ε ναι ρε φίλε!! 2
2022-05-09
Τα καταφέρνουν περίφημα αφού οι τουρίστες συρρέουν για να τους επισκεφθούν και να συμμετέχουν σε όλη αυτή τη παράσταση που έχουν σχεδιάσει αλλά κινδυνεύουν να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους τουριστικούς πράκτορες αφού δεν τους πληρώνουν και εκείνοι περιμένουν έσοδα μόνο από τις πωλήσεις αναμνηστικών στους επισκέπτες και από δωρεές.
Θα δείτε και πολλούς από αυτούς να κρατούν ζώα στα χέρια τους τα οποία δίνουν στους τουρίστες για φωτογραφία με κάποιο αντίτιμο προσπαθώντας να επωφεληθούν από τις ορδές των τουριστών.
Και μπορεί φυσικά η εμπειρία να μην είναι αυθεντική και λόγω του κόσμου να γίνεται ακόμη χειρότερη η κατάσταση όμως έστω και έτσι μπορέσαμε να παρακολουθήσουμε κάποιους από τους χορούς τους.
Προσπαθήστε να δείτε όλη την διαδικασία με κατανόηση και καλό είναι να αγοράσετε κάποιο αναμνηστικό ώστε να βοηθήσετε την προσπάθεια αυτών των ανθρώπων να ζήσουν με αξιοπρέπεια.
Και αν δεν έχετε μετρητά μην αγχώνεστε υπάρχει pos σε κάθε πάγκο με αναμνηστικά.
Αξίζει να αναφέρω εδώ ότι περίπου 400 με 500 φυλές ζουν μέσα στο τροπικό δάσος του Αμαζονίου.
Υπολογίζεται ότι 50 από αυτές δεν έρχονται σε επαφή με τον έξω κόσμο,τα παιδιά τους δεν πηγαίνουν σχολείο και ζουν χωρίς ρεύμα .
Κάθε φυλή έχει τις δικές της πολιτιστικές παραδόσεις που έχουν καταφέρει να διατηρήσουν από γενιά σε γενιά και το σημαντικότερο μπορούν να ζουν στο τροπικό δάσος χωρίς να καταστρέφουν τη γη.
Μια γη που πολλές εταιρείες του δυτικού "πολιτισμένου" κόσμου μας έχουν βάλει στο μάτι για να εκμεταλλευτούν τους φυσικούς πόρους και φυσικά οι ιθαγενείς αποτελούν ένα εμπόδιο που πρέπει να ξεπεράσουν .
Αφού εύκολα παρακάμπτει κανείς τις κυβερνήσεις πληρώνοντας αδρά τότε δεν μένει παρά να εξαφανίσουν αυτούς τους ανθρώπους που προστατεύουν το σπίτι τους που ακόμη και οι επιστήμονες παραδέχονται ότι οι αυτόχθονες που υπολογίζονται στο 1 εκατομμύριο είναι το πιο σημαντικό εμπόδιο στην αποψίλωση των δασών.
Έτσι τελείωσε και η περιήγηση μας στον Αμαζόνιο αφού έπειτα επιστρέψαμε στο Μανάους και πήγαμε στο ξενοδοχείο που είχαμε αφήσει τα πράγματα μας για φύλαξη.
Παρόλο που εκείνο το βράδυ είχαμε πτήση για να πάμε προς καταρράκτες Ιγκουαζου κάναμε κράτηση δωμάτιο ώστε να κάνουμε ένα ζεστό μπάνιο να χαλαρώσουμε και έπειτα πήγαμε για φαγητό σε ένα κοντινό εστιατόριο.
Ήταν καλή επιλογή να πληρώσουμε το δωμάτιο παρόλο που το είχαμε για λίγες ώρες γιατί μας περίμενε δύσκολη μετάβαση προς τον επόμενο σταθμό μας .
Δεν υπήρχε απευθείας πτήση προς το αεροδρόμιο Iguazu falls και αναγκαστικά είχαμε κάνει κράτηση με Latam airlines με στάση στο Σάο Πάολο.
Φτάσαμε αργά τη νύχτα στις 03:00 στο Σάο Πάολο και περάσαμε 4 ώρες μέχρι την επόμενη πτήση μας που ευτυχώς είχε διάρκεια μόλις μία ώρα και κάτι οπότε φτάσαμε πρωί στις 08:00.
Μείναμε σε ένα υπέροχο ξενοδοχείο το Colonial Iguazu που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση από το αεροδρόμιο και μάλιστα τους πήραμε τηλέφωνο και ήρθαν και μας παρέλαβαν από το αεροδρόμιο χωρίς επιπλέον χρέωση.
Το σημείο που βρίσκεται το ξενοδοχείο είναι ιδανικό αφού και κοντά στο αεροδρόμιο είναι και σε απόσταση μόλις ενός χιλιομέτρου από την είσοδο του εθνικού πάρκου Ιγκουασού.
Αφού τακτοποιήσαμε τα πράγματα μας σε ένα χώρο δίπλα στην υποδοχή του ξενοδοχείου που φυσικά δεν μπορούσε να μας δώσει νωρίς το πρωί τα δωμάτια φύγαμε για να επισκεφθούμε τους καταρράκτες.
Φροντίστε να έρθετε νωρίς το πρωί περίπου κατά τις 09:00 γιατί έρχεται πολύς κόσμος και η ουρά για να βγάλετε εισιτήρια και να μπείτε είναι τεράστια.
Πάντως σχετικά γρήγορα περάσαμε και βγάλαμε τα εισιτήρια μας από το μηχάνημα με κόστος 107 Ρεάλ δηλαδή 19€ .
Έχει λεωφορείο που σας μεταφέρει έπειτα μέσα στο εθνικό πάρκο σε μια καταπράσινη και όμορφη διαδρομή . Αν θέλετε να περπατήσετε στο μονοπάτι παράλληλα με τους καταρράκτες πρέπει να σταματήσετε στην δεύτερη στάση μπροστά από το Hotel das Cataratas με το ιδιαίτερο ροζ χρώμα .
Αλλιώς στην πρώτη στάση θα κατέθετε αν θέλετε να κάνετε κάποιο από τα τουρ που γίνονται με βάρκες που σε οδηγούν κάτω στο καταρράκτη και γίνεται μούσκεμα!
Οι καταρράκτες του Ιγκουασού είναι το φυσικό σύνορο μεταξύ Βραζιλίας και Αργεντινής και σε κάποιο σημείο και την Παραγουάη.
Το μεγαλύτερο μέρος του ποταμού Ιγκουασού κυλάει στη Βραζιλία και ένα μικρότερο στην Αργεντινή. Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότεροι καταρράκτες βρίσκονται στην πλευρά της Αργεντινής. Αυτό βέβαια σημαίνει πως αν επισκεφτείτε τους καταρράκτες από την Βραζιλία, έχετε μια πανοραμική θέα τους στην άλλη πλευρά. Και στις δύο χώρες, οι καταρράκτες είναι μέρος του Εθνικού Δρυμού Ιγκουασού και προστατεύονται ως Μνημεία Παγκόσμιας Κληρονομιάς από την UNESCO.
Άξιζε λοιπόν και με το παραπάνω να έρθουμε ως εδώ και να διασχίσουμε όλο το μονοπάτι που μας έδινε υπέροχη θέα στους καταρράκτες και το αποκορύφωμα είναι στο τέλος όπου υπάρχει μια γέφυρα που σας οδηγεί στον Λαιμό του Διαβόλου (Garganta del Diablo).
Ανάλογα τον άνεμο υπάρχει πιθανότητα να γίνεται μούσκεμα όμως ήταν μια υπέροχη ζεστή μέρα και μπορώ να πω ότι το ευχαριστήθηκα .
Αφού βγάλαμε όσες φωτογραφίες και βίντεο θέλαμε από αυτό το συναρπαστικό δημιούργημα της φύσης καθίσαμε για φαγητό στο εστιατόριο Porto Canoas που βρίσκεται στο τέλος της διαδρομής και προσφέρει ένα μεγάλο μπουφέ με φαγητά όπου τρως όσο θέλεις με κόστος 99 Ρεάλ .
Η θέα είναι υπέροχη και το φαγητό ήταν πολύ νόστιμο οπότε το συστήνω ανεπιφύλακτα. Για όσους θέλουν μια πιο φθηνή επιλογή υπάρχει και μαγαζί δίπλα με γρήγορο φαγητό όπου και πάλι μπορείτε να καθίσετε σε τραπεζάκια με θέα.
Φεύγοντας από τους καταρράκτες όντας κουρασμένοι αφού να σας θυμίσω είχαμε ταξιδέψει από το Μανάους μέσω Σάο Πάολο και δεν είχαμε κοιμηθεί πάρα ελάχιστα ανυπομονούσαμε να χαλαρώσουμε στην πισίνα του ξενοδοχείου.
Στα ταξίδια μου είμαι ανεξάντλητος αλλά όσο περνάνε τα χρόνια αντιλαμβάνομαι ότι και το σώμα μου κουράζεται αρκετά, αποτέλεσμα βέβαια και της καθιστικής ζωής που κάνω στην καθημερινότητα μου .
Για αυτό σας συμβουλεύω εσάς τα νέα παιδιά που διαβάζεται αυτές τις γραμμές να βάλετε στόχο τέτοιους προορισμούς που απαιτούν αντοχή και αφήστε τα Παρίσια και τα Λονδίνα για αργότερα .
Δώστε επίσης προτεραιότητα σε προορισμούς που έχουν να κάνουν με φυσικά τοπία και ζώα γιατί κανείς δεν ξέρει για πόσα χρόνια ακόμα θα βλέπουμε για παράδειγμα τους ορεβίσιους γορίλες στα βουνά της Ουγκάντα και της Ρουάντα. Βασικά αυτό το γράφω και σαν υπενθύμιση στον εαυτό μου αφού στο ταξίδι μου στην Ουγκάντα δεν έδωσα τα 600 δολάρια που είναι το κόστος για να μπορέσω να επισκεφθώ τους γορίλες που βρίσκονται υπό προστασία αλλά πλέον το έχω μετανιώσει και θα επανορθώσω στο μέλλον.
Εκείνο το βράδυ είχαμε κάνει κράτηση σε ένα υπέροχο μαγαζί που προσφέρει ένα μουσικοχορευτικό πρόγραμμα με χορούς από διάφορες χώρες της Λατινικής Αμερικής.
Πρόκειται για το Rafain Churrascaria Show το οποίο μας πρόσφερε και την μεταφορά μας από το ξενοδοχείο μας ως φιλική προσφορά για την συνεργασία μας.
Το κόστος για να παρακολουθήσει κανείς το σόου αλλά και να φάει από το πλούσιο μπουφέ με κρέατα εξαιρετικής ποιότητας και μεγάλη ποικιλία από αλλά φαγητά και γλυκά ανέρχεται στα 210 Ρεάλ 42€ χωρίς να περιλαμβάνονται τα ποτά .
Το κόστος είναι υψηλό όμως αξίζει τα λεφτά του αφού οι χορευτές και οι μουσικοί που εργάζονται για να βγει αυτή η παράσταση αλλά και η ποιότητα του φαγητού και το σέρβις δικαιολογούν απόλυτα την τιμή .
Έτσι τελείωσε όμορφα η βραδιά μας και ο ύπνος στο ξενοδοχείο ήταν ότι χρειαζόμασταν αφού την επόμενη μέρα είχαμε ακόμη μια πτήση, αυτή την φορά θα πηγαίναμε ξανά στο Σάο Πάολο αλλά για να το επισκεφθούμε και όχι απλά για να κάνουμε στάση για επόμενο προορισμό.
Αφού φάγαμε πρώτα το πλούσιο πρωινό στο ξενοδοχείο και γεμίσαμε τις μπαταρίες μας πήγαμε με το λεωφορείο που διαθέτει το ξενοδοχείο στο αεροδρόμιο. Αυτή η πτήση ήταν ξανά με latam airlines και την είχαμε κλείσει με κόστος 65 ευρώ .
Φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Σάο Πάολο πήραμε ταξί για να πάμε στο ξενοδοχείο μας OYO San Francisco Plaza το οποίο δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο αλλά βρισκόταν κεντρικά της πόλης .
Με την πρώτη βόλτα που κάναμε στο Σάο Πάολο μου έκανε τρομερή εντύπωση ότι έβλεπα άστεγους παντού , σκηνές σε πλατείες , και μια χαοτική κατάσταση που δεν περίμενα να δω σε μια πόλη που φημίζεται σαν κοσμοπολίτικη.
Αντίθετα οι αντιθέσεις ήταν τεράστιες βλέποντας δίπλα σε νεοκλασικά κτίρια και σε υπέροχους ναούς ανθρώπους να ζουν στο δρόμο. Και στο Νέο Δελχί στην Ινδία είχα συναντήσει μια τέτοια κατάσταση αλλά εδώ απλά δεν το περίμενα.
Ο καθεδρικός ναός του Σάο Πάολο επιβάλλεται να είναι η πρώτη σας στάση στην πόλη .
Ένας πανέμορφος Ναός σε νέο γοτθικό αρχιτεκτονικό στυλ αποτελεί ένα στολίδι για την πόλη με υπέροχα βιτρό παράθυρα στο εσωτερικό του όμως η σκέψη μου είχε μείνει στους εκατοντάδες άστεγους που είχα δει ακόμα και εδώ από το ναό όποτε τίποτα δεν έμοιαζε πλέον όμορφο σε τούτη τη πόλη και μοναδική μου σκέψη ήταν να φύγω .
Μετά το ναό περπατήσαμε με πορεία προς την Mercado Municipal de Sao Paulo. Αλλά πριν φτάσουμε εκεί είδαμε ένα ωραίο μαγαζί για φαγητό οπότε καθίσαμε να φάμε.
Και η αγορά που επισκεφθήκαμε στην συνέχεια δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο και με τόσο κόσμο δρόμους και σκουπίδια σε πολλά σημεία της πόλης η αλήθεια είναι ότι όσες μπύρες και να έπινα δεν θα άλλαζα γνώμη για το Σάο Πάολο.
Το βράδυ εκείνο όμως βγήκαμε για ποτό σε ένα από μπαρ στην περιοχή Batman alley με τα όμορφα γκραφίτι στους τοίχους.
Στο μπαρ για να μπεις έδινες τα στοιχεία σου και σου έδιναν έπειτα μια κάρτα όπου εκεί χρέωναν τα ποτά που έπινες και πλήρωνες στην έξοδο.
Ζωντανή μουσική , ωραία ατμόσφαιρα και κόσμος να χορεύει ξέφρενα. Η αλήθεια είναι ότι είχα χρόνια να πάω σε μπαρ αφού προτιμώ άλλου είδους διασκέδαση πλέον αλλά πέρασα υπέροχα και φυσικά όταν θέλαμε να επιστρέψουμε αργά το βράδυ στο ξενοδοχείο πήραμε ταξί .
Οπότε αλλαγή σχεδίου και την επόμενη μέρα το πρωί με λεωφορείο της Flixbus αναχώρηση για το Ρίο ντε Τζανέιρο μια μέρα νωρίτερα από το προγραμματισμένο.
Δεν το έχω νιώσει ποτέ ξανά αυτό το συναίσθημα στα ταξίδια μου και έχω επισκεφθεί αρκετές τριτοκοσμικές χώρες. Δεν ξέρω αν έφταιγε το γεγονός ότι ερχόμουν από τον Αμαζόνιο και στην συνέχεια από τους καταρράκτες του Ιγκουασού που είναι δύο θαύματα της φύσης και κατάλαβα πόσο χάλια είναι να ζεις σε μεγάλες πόλεις.
Για κακή μας τύχη το λεωφορείο είχε καθυστέρηση 2 ώρες και έφυγε στις 11 οπότε φτάσαμε απόγευμα στο Ρίο ντε Τζανέιρο αφού η διαδρομή κρατάει 6 ώρες .
Στο Ρίο ντε Τζανέιρο ο καιρός ήταν πολύ κακός με δυνατό αέρα και βροχές . Είχαμε επιλέξει να μείνουμε σε ένα ξενοδοχείο δίπλα στην Κοπα Καμπάνα για να απολαύσουμε την θάλασσα αλλά ο καιρός δεν μας έκανε το χατίρι.
Το Selina Copacabana είναι ένα ξενοδοχείο με ιδιωτικά δωμάτια και κοιτώνες και είναι ιδανικό για μοναχικούς ταξιδιώτες, προσωπικά έχω πολλά παράπονα από την εξυπηρέτηση του προσωπικού αλλά πέρα από αυτό το ξενοδοχείο ήταν μια χαρά με εξαίρεση τους κοιτώνες .
Τις εναπομείναντες δύο μέρες στο Ρίο ντε Τζανέιρο αφού ο καιρός δεν μας έκανε το χατίρι ώστε να απολαύσουμε την θάλασσα το ρίξαμε στο μασάζ.
Επιλέξαμε το Alex Lisboa Spa Holistico
στο οποίο πήγα δύο φορές αφού την πρώτη είχα παράπονο από την θεραπεύτρια που με ανέλαβε. Έτσι σε επικοινωνία που είχα με τον ιδιοκτήτη μου έδωσε την δυνατότητα να επαναλάβω την θεραπεία μασάζ και αυτή τη φορά ήμουν σε έμπειρα χέρια.
Οπότε μπορείτε να ζητήσετε την Mileny για να κάνετε το μασάζ σας ώστε να είστε σίγουροι ότι θα είναι ποιοτικό .
Κάναμε και ένα πέρασμα από τον βοτανικό κήπο της πόλης αλλά ο καιρός δεν μας άφησε να τον δούμε αφού η βροχή ήταν καταρρακτώδης και δεν είχαμε άλλη επιλογή .
Έτσι βροχερό μας αποχαιρέτησε το Ρίο ντε Τζανέιρο αλλά είχαμε ολοκληρώσει ένα συναρπαστικό ταξίδι και προσωπικά ήθελα να επιστρέφω στην οικογένεια μου .
Όσο μεγαλώνει η κόρη μου τόσο πιο δύσκολο θα γίνεται να απομακρύνομαι από εκείνη αλλά είναι κάτι που πρέπει να συνηθίσω .
Γραφω τούτες τις τελευταίες λέξεις ενώ μετράω αντίστροφα για το επόμενο ταξίδι που θα είναι στην Κούβα .
Καλά ταξίδια σε όλους εύχομαι !!!